Cantatori del Duomo is al sinds 1991 het homomannenkoor van Utrecht. In 2013 won Cantatori de Annie Brouwer-Korfprijs. Een gesprek met Jan de Vast, sinds 2011 voorzitter van het koor, over deze ‘Zangers van de Dom’, de prijs en Annie.

Cantatori
Het koor is in 1991 opgericht door een paar homomannen die graag met elkaar wilden zingen. Dat jaar zette Utrecht zichzelf in het zonnetje als Città del D’uomo en daardoor geïnspireerd besloot het koor om ook op de Italiaanse toer te gaan en zichzelf Cantatori del Duomo te noemen, ‘zangers van de dom’. Ook speelde de associatie met het Domplein mee, dat lange tijd een ontmoetingsplek was voor homo’s.

Jan: “Ons koor repeteert elke maandagavond, afgezien van vakanties, dus we hebben zo’n veertig repetities per jaar. We treden op veel verschillende plekken op: we zingen op feesten, soms op een bruiloft, maar we hebben ook privé-optredens gedaan in kleine schouwburgen en in het Spoorwegmuseum bijvoorbeeld. Eén keer per jaar doen we een optreden in een zelf gekozen setting: in een kerk, een theater, of met een ander koor, dat is leuk voor de variatie.
Daarnaast organiseren we ook nog zo’n twee, drie keer per jaar een Diner Chantant, meestal in The Colour Kitchen in Zuilen.”

“Ik denk dat Cantatori op twee manieren een bijdrage levert aan LHBT-Utrecht. Aan de ene kant vormen we een plek waar iedereen altijd welkom is. We helpen elkaar wanneer dat nodig is, borrelen wanneer dat gezellig is en feesten wanneer we daar behoefte aan hebben. We zijn inderdaad een mannenkoor, maar gelukkig is er ook een vrouwelijke tegenhanger van ons in Utrecht: Cantate Zus & Zo.”

“Daarnaast proberen we door keuzes in repertoire en optreden uit te dragen dat homo zijn helemaal niet lastig is, maar leuk. Soms is het wel eens ingewikkeld, maar dat is het leven voor hetero’s soms ook. We zetten onszelf in het zonnetje, maar kunnen ook rustig een cynische tekst zingen over mannen in het algemeen, of over homo’s in het bijzonder. Een grote kracht vind ik dat we ons presenteren als ‘het homomannenkoor van Utrecht’ en dat we proberen op te treden voor iedereen die ons wil horen. Op de Culturele Zondagen, op de Parkdag of tijdens de opening van Midzomergracht, bij het COC, maar ook bij een promovendus op zijn promotiefeestje. We laten zien dat we onszelf zijn: ‘het homokoor’ is niet eng, homo’s zijn leuk en benaderbaar.”

De prijs
“We hebben ons in 2013 opgegeven voor de Annie Brouwer-Korfprijs omdat we graag Thés Chantants voor ouderen wilden gaan organiseren. We dachten aan korte optredens met tussendoor een kopje thee en een gebakje voor de bewoners van een verzorgingstehuis. Tijdens de thee wilden we dan in gesprek gaan met het publiek, om te laten zien hoe gezellig homo’s zijn. We wilden in gesprek gaan met ouderen over homoseksualiteit. Het sloot (en sluit) nauw aan bij wat we al deden. Daarnaast was het vooral een manier om homoseksualiteit bespreekbaar te maken in een deel van de maatschappij waar dat nog lastig is. Dit natuurlijk wel op onze eigen manier; met een hapje, een grapje en een drankje.”

“Het is uiteindelijk een project geworden dat ruim twee jaar gelopen heeft, waarbij het prijzengeld is uitgegeven aan arrangementen van nummers die waarschijnlijk in de smaak zouden vallen bij een ouder publiek. We hebben nagedacht over een goede inhoud van een Thé Chantant, want de boodschap moest wel over komen. We hebben vijf of zes keer zo’n optreden gedaan, in vier verzorgingstehuizen. Het was een uitzonderlijk project en voor ons heel bijzonder om te mogen doen. Ik denk dat we ons publiek ook echt hebben bereikt.”

We wilden in gesprek gaan met ouderen over homoseksualiteit.

Annie
“Toen Annie Brouwer-Korf afscheid nam als burgemeester werd dat gevierd in de Rode Doos, de tijdelijke Vredenburg in Leidsche Rijn. De Rode Doos werd geopend met een serie korte optredens en tegelijkertijd werd Annie met die optredens bedankt. Claudia de Breij presenteerde die avond en Cantatori mocht ook optreden. Het was mijn eerste optreden met Cantatori en tegelijkertijd een drama waar het ging om de stapjes en wie waar zou staan. Werkelijk alles ging mis, behalve het zingen. Verschrikkelijk spannend vond ik het, en ik heb niets meegekregen van Annie. Het was wel superleuk om te doen; ik zal die avond mijn leven lang niet vergeten.”

“Toen ik voorzitter was, heb ik haar eens kort gesproken. Ik kende haar niet goed, maar ze leek me een enorm betrokken persoon en de LHBT-gemeenschap had absoluut een warme plek in haar hart.”